Po 2 latach spędzonych w Barcelonie, gdzie Inigo uczył się łaciny, udał się do Salamanki chcąc studiować filozofię. Tam, oczywiście, oprócz zajmowania się nauką, mówił innym ludziom o Panu Jezusie. Zainteresowali się tym m. in. dominikanie, zaprosili go na obiad, przesłuchali, a w wyniku tego zakuli Iniga w kajdanki i wsadzili go do więzienia. Po 22 dniach, które spędził w więzieniu, ogłoszono wynik i Inigo wyszedł na wolność… z myślą, że uda się studiować do… Paryża. Dzisiejsza opowieść, wraz ze scenkami – do obejrzenia 🙂

Inigo powraca tam, skąd ruszył przed tygodniem. W ub. poniedziałek wsiedliśmy na okręt w Barcelonie (z torbą pełną sucharów) i przez Rzym doszliśmy do Wenecji.
Dziś idziemy w 2 stronę, z Wenecji do Barcelony, ale nie musimy już iść do Rzymu, więc ruszmy krótszą drogę, prze Alpy do Genui.

Przed tygodniem widzieliśmy po drodze odległe Barii, i z nim związaną postać św. Mikołaja. Dziś, już w samej Wenecji mogliśmy zobaczyć św. Łucję, dziś wspominaną, bo tam są jej relikwie.

Dwa epizody: jeden z podróży, drugi z dwuletniego pobytu w Barcelonie.

I. Inigo pochwycony przez żołnierzy, i zaprowadzony do kapitana – mówił do niego na ty, bo miał zwyczaj, że do każdego mówił na ty, gdyż uważał, że tak pewno mówił Pan Jezus i apostołowie.

II. Głównym celem pobyty Inigo w Barcelonie była nauka łaciny. Jednak kiedy Inigo się uczył przydarzała mu się często jedna rzecz – nawiedzały go pobożne myśli, i przeszkadzały mu w nauce.

A na obrazku Inigo przemierzający ulice pięknej Barcelony, już to idąc na zajęcia szkolne, już to żebrząc.

W niedzielę 12.12 o godz. 12, zostało zaprzysiężonych 12 członków nowej Parafialnej Rady Duszpasterskiej. Miało to miejsce podczas specjalnego nabożeństwa, którego osią przewodnią była modlitwa Anioł Pański, gdzie jak Maryja, powołani mogli na nowo przypomnieć swoje małe zwiastowanie ws. powołania do Rady, a następnie każdy osobiście mógł wypowiedzieć swoje TAK – JESTEM, i złożyć przyrzeczenie:

Ja NN, powołany na członka Parafialnej Rady Duszpasterskiej,
przyrzekam wobec Boga, że powierzoną mi funkcję
będę wykonywał według najlepszej swej woli,
zgodnie z moim sumieniem i z przepisami prawa kościelnego.

W szczególności przyrzekam,
że w miarę swych sił i z poczuciem odpowiedzialności
będę wspomagał Proboszcza w działalności pasterskiej,
mając na względzie tylko chwałę Bożą i dobro Kościoła.

Tak mi dopomóż Bóg! Amen.

I tak… „słowo stało się ciałem!”