Jak przed tygodniem, w naszym kościele odbyły się dwie drogi krzyżowe (nie licząc tych indywidualnych). 

O 15.00 była to droga szczególnie z chorymi i dla chorych (choć nie tylko), którzy mogli poczuć, że nie zostają sami w dźwiganiu swego krzyża.

O 18.45 Punkt Ignacjański. Ignacjańskie hasło Szukać i znajdować Boga we wszystkim wyznaczyło drogę krzyżową, pokazując, że droga krzyżowa Jezusa odbyła się na zwykłej drodze… Kolejnym stacjom towarzyszyły nam obrazy, których – w pierwszym spojrzeniu – związek z daną stacją nie był oczywisty… Podążaliśmy z krzyżem i w stronę  krzyża, który z każdą stacją stawał się bliższy i jaśniejszy…

Ile razy usłyszysz, jak zegar bije trzecią godzinę, zanurzaj się cała w miłosierdziu moim (…) Staraj się w tej godzinie odprawiać drogę krzyżową (Dz.1572)

Dzwon zabił trzecią godzinę, i ruszyła „pierwsza” Droga krzyżowa w naszym kościele w tegorocznym Wielkim Poście. Rozważania przesycone duchem św. Szarbela poprowadził o. Tadeusz.

Natomiast po Mszy wieczornej, o 18.45 rozpoczęła się „druga” Droga krzyżowa poprowadzona przez młochych z Magisu, gdyż to ich, trzeci piątek miesiąca. Młodzi sami przygotowali rozważania i zaaranżowali oprawę tworząc klimat sprzyjający modlitewnemu zatrzymaniu. 

Wielki Post… to przede wszystkim – jak ukazuje nasz obraz przed ołtarzem – wielkie… przejęcie…

Święty Klaudiusz de la Colombiere… na co dzień stojący bardzo dyskretni w ołtarzu obok Jezusa, dziś miał swój dzień, kiedy wypadło jego liturgiczne wspomnienie. Ukazał nam swoją pogodną twarz ukazując, iż ta pogoda – pomimo nawet ciężkiej choroby – ma swe źródło w spoglądaniu na pogodną twarz Jezusa „trzymaną” w swych dłoniach. To zupełnie inaczej, aniżeli ponura twarz Kaina – prezentowana dziś w I czytaniu – która brała się ze spoglądania zazdrosnym okiem na „swego brata”. To nasz Apostoł Serca Pana Jezusa, który nas uczy jak stać obok Jezusa zwracając uwagę innych na Niego, a nie na siebie.

We wspomnienie NMP z Lourdes, o godz. 18.00, modliliśmy się szczególnie w intencji chorych z naszej parafii. O. Tadeusz – duszpasterz chorych – przewodniczył Mszy św. wygłaszając pełne pokrzepienia słowo zwracających się zarówno do tych obecnych, jak i tych, którzy właśnie z powodów zdrowotnych przybyć nie mogli, a łączyli się z nami za pomocą transmisji internetowej.

Po Mszy św. odbyło się krótkie nabożeństwo przed Najświętszym Sakramentem, a po nim każdy został zaproszony do indywidualnego błogosławieństwa lurdzkiego – Jezus na każdego patrzy indywidualnie, każda choroba, czy jakaś słabość, jest inna. Stąd też niestosowne może być licytowanie się, kto cierpi bardziej, kogo bardziej boli – tylko Bóg zna nasze cierpienie, i tylko On daje uzdrowienie, lub… nadaje sens, gdy nie przychodzi uzdrowienie.