Inigo, ku pewnemu zaskoczeniu, chciał zabrać na statek bardzo ciężki plecak… Na szczęście, przy pomocy ochotników, udało się wyciągnąć wszystkie zbyteczne rzeczy, a pozostawić w nim to, co naprawdę niezbędne, czyli, przede wszystkim suchary, i kilka dodatków. Z tak lekkim plecakiem Inigo wsiadł na okręt wypływający do Jaffy. W czasie rejsu próbował mówić marynarzom o Panu Jezusie, niestety nikt nie chciał go słuchać. Iniga jednak te pierwotne porażki nie zniechęciły, i odtąd niestrudzenie, przy każdej okazji będzie chciał innym mówić o swym Panu. Cenna nauka dla każdego, że nas także nierzadko wielu nie będzie chciało słuchać, niemniej ważne by się nie zniechęcać, by dzielić się tym, że znamy Pana Jezusa, i że On jest dla nas Kimś naprawdę ważnym. ZOBACZ – tak to wyglądało.

Na zakończenie zostaliśmy zaproszeni, by wypowiadane przez nas słowa, szczególnie dziś, były tak słodkie jak słowa dzisiejszego patrona św. Ambrożego.

Po niedzielnym odpoczynku, po ubiegłym tygodniu spędzonym razem z Inigo w Hiszpani, ruszyliśmy z naszym bohaterem w daleką drogę aż do Wenecji – przez Barcelonę, gdzie udało nam się zabrać na statek, bez płacenia za przejazd – wystarczyły nam tylko suchary na drogę  [przed wypłynięciem zjedliśmy pierwszego 🙂 ]. Po tygodniu dopłynęliśmy do lądu we Włoszech, zaczęliśmy się kierować w stronę Rzymy, ale… spoglądając w bok, w dal, i w tył… dostrzegliśmy miasto Bari, a tam postać ubraną na czerwono z długą białą brodą – przemknęła, ale miała powrócić [tu zjedliśmy drugiego suchara 🙂 ]. Przybywszy do Rzymu, widzieliśmy jak Inigo otrzymał błogosławieństwo na pielgrzymkę do Ziemi Świętej od papieża Adriana VI. A następnie ruszyliśmy przez piękne włoskie krajobrazy do Wenecji, byłoby bardzo uroczo, gdyby nie to, że w tym czasie – trochę jak u nas teraz Covid 19 – tak i wówczas szalała zaraza. Zatrzymaliśmy się na Placu św. Marka czekając jak znajdzie się okazja, by wsiąść na okręt do upragnionego celu [posililiśmy się trzecim sucharem 🙂 ].

Przesłaniem z tej podróży była zachęta do ZAUFANIA, bo gdy nawet mamy bardzo niewiele, czy prawie nic, jeśli idziemy za tym, co mamy w swoim sercu, Pan Bóg doprowadzi nas do upragnionego celu – jednak… parę sucharów na drogę zawsze warto mieć 🙂 A powyżej opisana podróż wyglądała TAK.

A po Mszy przeszedł św. Mikołaj 🙂

Tę radosną nowinę przekazał nam o. Damian Mazurkiewicz (jezuita z Krakowa, ale pochodzący z Opolszczyzny). Nie podważając wagi naszych postanowień (nie tylko tych adwentowych), ukazał najważniejsze postanowienie Pana Boga, który… postanowił nasze DOŁY zasypać. Nasze postanowienia są okresowe, Boże postanowienie jest nieodwołalne – On chce na zawsze zasypać nasze doły, a tych przecież nie brak w naszym życiu. To optymistyczne i kojące przesłanie o. Damian połączył z Sercem Pana Jezusa (a w naszym kościele bije Ono przecież jakby mocniej), i z trzema jego istotnymi elementami: Adoracja, Komunia i Zadośćuczynienie.

Pierwszy dzień szczególnie poświęcił Adoracji, jako modlitwie prostoty – modlitwa dla każdego: wykształconego i człowieka prostego, biednego i bogatego, „świętego” i grzesznika, dla dorosłego, ale także i dla dziecka. Modlitwa, która sprawia, że Bóg może realizować swoje piękne pragnienie wobec każdego z nas – zasypywać nasze DOŁY.

W pierwszym tygodniu Rorat, rozpoczynając w Pampelunie, poprzez Loyolę i Montserrat, dotarliśmy do Manresy (spróbuj odszukać na mapie). 

W drugim tygodniu skierujemy się do Barcelony, by wsiąść na statek i popłynąć do… Zapraszamy!