Po 8 m-cach (i 11 dniach) ponownie zagościliśmy w Betanii w domu Marty i Marii (a przy okazji przypomnieli się nam także Boli i Boi).
W lipcu przyglądaliśmy się ich podobieństwu, a tym razem zastaliśmy je w żałobie po śmierci brata Łazarza. Zastaliśmy je w smutku, ale rozstaliśmy się z nimi w radości, bo Pan Jezus, mimo, że „spóźniony”, to przyszedł „na czas”… a wzruszony łzami Marii, które padły na jego nogi, sam zapłakał i jego łzy popłynęły na głowę Marii… Pan Jezus kazał usunąć kamień i wyjść Łazarzowi z grobu. Tak też Łazarz wyszedł w przepaskach, z których go szybko rozwiązano i mógł chodzić!

Przesłanie dla nas może być takie, że Pan Jezus nigdy nie przychodzi za późno i może w naszym życiu dokonywać rzeczy niemożliwych. A ołtarz – pod którym był grób Łazarza – może nam o tym przypominać przy każdej naszej wizycie w kościele.

Na zakończenie Mszy:

• Dziś do Bombaera (czyli do naszej kapsuły czasu) trafiła trzynasta Bombaewa nalężąca do Mai D.

Grześ, wyposażony w laskę i torbę, odegrał rolę niewidomego. Z utęsknieniem jednak czekał, by na nowo mógł widzieć. 
Jednak nieco inaczej mogło być z niewidomym od urodzenia, bo on nie widział co to znaczy widzieć, i mógł mieć wątpliwości czy aby na pewno będzie się mu to opłacało.
I podobnie może być z nami – mały Marcin donośnie odpowiedział, wyrażając być może nieuświadomione odczucie wielu, że nie chciałby stracić laski, która ułatwia mu przemieszczanie się ani torby, do której już coś uzbierał. A w odpowiedzi na pytanie dlaczego, usłyszeliśmy: „Dlatego, że to są cenne rzeczy”. A potem już każdy indywidualnie mógł sobie odpowiedzieć na pytanie: co być może jest moją laską i torbą, których bym nie chciał/a stracić?

Na zakończenie Mszy:

• Dziś do Bombaera (czyli do naszej kapsuły czasu) trafiła dwunasta Bombaewa nalężąca do Antka W.

Zgodnie z tradycją trzeciej niedzieli Wielkiego Postu gościliśmy nietypowego kaznodzieję. Dwa lata temu był z nami bicz, przed rokiem Siekierka Iza, a tym razem Dzban Daniel (Dan), ten sam, z którym – jak słyszeliśmy w Ewangelii –  do studni przyszła Samarytanka. Dan opowiedział nam o tym, jak było to dla niego niezwykłe spotkanie. Będąc w dłoniach swej pani (które drżały, pociły się i stawały się coraz gorętsze) przeszedł proces (s)kruszenia, przyjmowania plastycznej formy aż po ponowne wypalenie. A następnie już w dłoniach samego Pana Jezusa został napełniony niezwykłą wodą.

Na zakończenie Mszy:

• Dziś do Bombaera (czyli do naszej kapsuły czasu) trafiła jedenasta Bombaewa nalężąca do Helenki K. (która akurat przed rokiem., w III nd. Wielkiego Postu, wylosowała swoją postać)

Jedno z pytań zadanych Panu Jezusowi na Górze Przemienienia brzmiało:
Panie, czy moja twarz mogłaby tak zajaśnieć jak Twoja?
I Jego odpowiedź:
tak, twoja twarz może (za)jaśnieć. 

Jednak, by tak było, musisz się się dać, jak Piotr, Jakub i Jan, każdego dnia zabierać Panu Jezusowi, by wyprowadzał cię „na górę wysoką, osobno”, byś tam mógł/mogła z Nim rozmawiać.

Na zakończenie Mszy:

• Dziś do Bombaera (czyli do naszej kapsuły czasu) trafiła dziesiąta Bombaewa nalężąca do Grzesia M., i w ten sposób stał się on drugim, który ma już wewnątrz szklanej „kuli” 2 swoje karteczki.