Z dalekiej Australii do swoich kuzynów w Polsce przyjechał Alan. Razem z nimi bawił się w ich ulubioną zabawę „w chowanego”. Całościowo piękna i radosna zabawa miała także momenty „dramatyczne”, kiedy Alan ze łzami w oczach żalił się mamie „schowałem się, ale… nikt nie chciał mnie szukać”…
Ta Bombahis-toria ukazała nam, że czasami, jak Alan, może płakać i Pan Jezus, kiedy się „chowa” a my przestajemy Go szukać.

Na zakończenie Mszy:

1) IMIĘ postaci z ub. tygodnia – Pacynka – takie imię nadała jej właściciel Michał H.
2) WŁAŚCICIEL nowej postaci – Hania S. 
3) Do Bombaera trafiła Agatka i otrzymała także Bombapis, i zabrała Bombatydzień.

Bamat, ptaszek, został zamknięty w klatce przez swego pana, ponieważ nie przyniósł kolejny już raz trawki/patyczka na powstające specjalne gniazdo. Jego pan nie uwolni go z tej klatki dopóki nie przyniesie wszystkich zaległości – czy to jednak możliwe, gdy będzie siedział teraz w klatce?!
Historia ukazała nam, że i my czasami kogoś, przez brak przebaczenia zamykamy w „klatce”. Na początku pojawia się między nami prawie niewidoczna nić… z czasem zamienia się w drucik, a dalej, z tego drucika uplata się klatka, w której zamykamy naszego winowajcę. Rzecz jest jednak o tyle poważniejsza, że zamykając kogoś w klatce, w jakiś sposób w klatce obok zamykamy też i siebie.

Na zakończenie Mszy wylosowaliśmy 2 Bombaeva: Michał H. stał się właścicielem druciaka, natomiast Stefania S. trafiła do kapsuły czasu (Bombaera) i zabrała do domu Bombatydzień.

Bombadil opowiedział nam drugą Bombahis-torię z wakacji. Zobaczyliśmy trzech kapeluszników (na zdjęci widoczni w ukłonie). Byli to starcy, o których mówiono, że są święci. 
Historia ta, będąca ilustracją do słów Bo gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich (Mt 18, 20) miała nam pokazać, że ludzie spotykający się w imię Jezusa 1) potrafią się do siebie uśmiechać 2) nie ukrywają swych nieporadności 3) i to tworzy dobry klimat modlitwy… i wówczas mogą się dziać… 4) rzeczy niezwykłe jak nawet „chodzenie po wodzie”… a dalej, w takiej wspólnocie jest dopiero możliwe tzw. 5) „upomnienie braterskie”, którego celem jest troska a nie krytyka.

Na zakończenie Mszy Bombadil jeszcze raz podziękował za Bombalis-ty, które zostały wrzucone do Bombaery.  A nastepnie została wylosowana pierwsza powakacyjna Bombaeva, której autorką była Basia.

 

Bombadil – jak wielu z nas – powrócił z wakacji, przywożąc ze sobą Bombanot, w którym za pomocą Bobbapis-a, spisał wiele historii. Jedną z nich, nieco smutną, lecz zdaje się wielce pouczającą, opowiedział nam w pierwszą powakacyjną niedzielę. 
Historia z odległych stron, mająca miejsce gdzieś ponad 100 lat temu. Pewien człowiek – Pachom – chciał nabyć ziemię. Zasada była bardzo prosta: jakie zatoczy koło od poranka do zachodu słońca – tyle ziemi będzie jego. Niestety, przeliczył swoje siły, chciał za wiele, wprawdzie wrócił na miejsce skąd startował, ale… padł martwy. Stąd Bombadil nadał tej historii, którą widział na własne oczy tytuł/pytanie – Ile ziemi potrzebuje człowiek? W ostateczności wystarczyło kilka łopatek, którymi Bartuś przysypał martwego Pachoma (zostawiając nieco widoczny kapelusz), kładąc na mogile szal, który był punktem startu i… smutnej mety. Stąd pojawiły się inne pytania: Ile rzeczy w tornistrze potrzebuje na początku roku uczeń? Ile potrzebuje zajęć dodatkowych w całym roku szkolnym? Ile potrzebuje i mały i duży aplikacji w telefonie? I… w końcu – Ile czasu potrzebuje człowiek, by zrozumiał po co żyje? A Pan Jezus przestrzega: Cóż bowiem za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł? (Mt 16, 26)

Na zakończenie Mszy Bombadil podziękował za Bombalis-ty, których jeszcze nie zdążył przeczytać, no i  wręczył pierwsze powakacyjne… 

Rozpoczynając Mszę procesja wyszła z kościoła tylnym wejściem i zatrzymaliśmy się przed bocznym wejściem, nad którym jest napis VENITE AD ME OMNES (Przyjdźcie do Mnie wszyscy). Te słowa wprowadziły nas w dzisiejszą Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa. Później mogliśmy usłyszeć, że Pan Jezus zaprasza utrudzonych (pracą) i obciążonych (troskami), by dać im pokrzepienie. Dalej poznaliśmy historię o sokole, boćku i niedźwiedziu, która zobrazowała nam jak może utrudzić nas praca i obciążyć niepomyślny przebieg zdarzeń. Są różne sposoby na to, by się wyluzować i odzyskać dobry nastrój, jednak nie każdy dla każdego jest zawsze dobry. Jedyny bezpieczny i sprawdzony to wejście „na górę”, gdzie nasze serce może poczuć bicie Serca Pana Jezusa i w ten sposób odzyskać właściwy rytm. Wówczas otrzymujemy jakby ukryte skrzydła, na których możemy wznieść się nawet w najtrudniejszych sytuacjach. Tymi skrzydłami jest pokora, bo jej uczy się nasze serce od pokornego Serca Jezusa.

Z zaproszeniem, które widnieje nad naszymi drzwiami, i z życzeniami „od Serca”, byśmy zawsze znajdowali (nie tylko na wakacyjnym szlaku) blask prawdziwej lampy (nad drzwiami), która da właściwe odbicia naszego życia (szyby po bokach lampy).

Na zakończenie Mszy:

Zobaczyliśmy jak Bombadil zamienia walizkę na plecak, co było czytelnym znakiem, że oto już wybiera się na wakacje. Jak przed rokiem zaprosił do pisania Bombalis-tów i zaprezentował skrzynkę, gdzie je można dostarczać.

Dziś do Bombaera (czyli do naszej kapsuły czasu)… trafiła dwudziesta czwarta Bombaewa… należąca do Tomka, który stał się zarazem właścicielem kolejnego druciaka a także otrzymał Bombatydzień na osatani tydzień przedwakacyjny… Stąd też…