Mały chłopiec powrócił z tajemniczej krainy do świata ludzi w pierwszą niedzielę Adwentu. Chciał on przynieść stamtąd wodę życia, ale… rozchlapała mu się po drodze… jednak ku swemu wielkiemu zaskoczeniu, i radości zarazem, dostrzegł ją w łzach, które popłynęły z oczu jego ojca – może to były te same łzy, które przed tygodniem zobaczył Bombadil w oczach łotra wiszącego na krzyżu? 
Motyw niekończącej się historii uzmysłowił nam, że każdy z nas może brać udział w podobnej historii jeśli tylko w jego życie wkracza nasz Pan Jezus, który kiedyś urodził się dla nas w Betlejem, a teraz na nowo chcemy to przeżyć w tych tygodniach. 
Pierwszy stopień, idąc za radą proroka Izajasza, to przekuć naszą broń – miecze i włócznie – na lemiesze i sierpy. W związku z tym, zadanie na I tydzień Adwentu, to przyjrzeć się tym rzeczom, narzędziom, przedmiotom, którymi posługuje się na co dzień, czy one oprócz korzyści, przypadkiem nie przynoszą także jakiś strat, zabierając życie nam, lub komuś obok nas.

Na zakończenie Mszy:

• WŁAŚCICIEL kolejnego druciaka – Bartek (który z ostatnich rorat szczególnie pamięta lampiony i wieniec adwentowy; a wielu innych pamiętało o tym, że to św. Ignacy towarzyszył nam w roratach w ubr.). 

• IMIĘ druciaka sprzed tygodnia – Korniszon – takie imię nadała mu właściciel Franciszek Ch.
• Zdobywca BOMBANOTa – Alicja

Bączek w prawiony w ruch porusza się ruchem precesyjnym, co nasuwa nam pobożne skojarzenia związane z procesją. Wyobrażaliśmy sobie nietypowy bączek z małym naczynkiem wody na wierzchołku bączka, które o tyle pozostaje pełne, o ile bączek jest cały czas w ruchu. Ów bączek ukazywał nam, że każdy z nas  może przypominać taki bąk, a gdy zachowuje to naczynko pełne jest kimś o kim można powiedzieć człowiek pełen pokoju, a wówczas nie musi się martwić o to, co kiedy powiedzieć i jak zrobić, bo otrzyma wymowę i mądrość, której nikt nie sprosta.

Na zakończenie Mszy:

• IMIĘ druciaka sprzed tygodnia – Lalusia – takie imię nadała mu właścicielka Alicja
• WŁAŚCICIEL kolejnego druciaka – Franciszek (któremu w naszym kościele szczególnie podoba się ołtarz. A Helence natomiast podoba się Bombadil siedzący na ambonie, który patrzy na wszystkie dzieci i się do nich uśmiecha.). 

Po Ewangelii, w duchu trwającego klimatu Wszystkich Świętych i Dnia Zadusznego, przenieśliśmy się na cmentarz, by tam zatrzymać się przed grobami kilku zmarłych i wsłuchać się w ich przesłanie z(za) grobu, skąd, z innej perspektywy, rzucali nam światło na to, co w życiu naprawdę jest ważne, a czego chodząc jeszcze po niej, niestety, możemy nie zauważyć…
Ta wizyta na cmentarzu była jakby wejściem do Domu Przemian, który przez swój niepowtarzalny klimat (powoli) zmienia każdego, kto tylko przyjmie zaproszenie, by wejść w jego progi…
Wizyta zarówno na cmentarzu, jak i w Domu Przemian prowadziły nas do pytania czy wierzymy jeszcze w to, w co nie wierzyli saduceusze – czy wierzymy z zmartwychwstanie? A prawdziwość tej wiary nie objawi się dopiero po śmierci, ale TO (nie) widać teraz… A początek tej wiary może być bardzo niepozorny i zaczynać się od siadania na huśtawce, by wpatrywać się w niebo (jak podpowiadała z(za) grobu babcia jednemu chłopcu)

Na zakończenie Mszy:

• IMIĘ druciaka sprzed tygodnia – Zuzia – takie imię nadała mu właścicielka Zosia
• WŁAŚCICIEL kolejnego druciaka – Alicja (którą stojąc nad grobem babci Adeli usłyszała od niej: „Bardzo Was kocham i gdybym mogła przytuliłabym was”).