Przez ciemny kościół z zakrystii do ołtarza, z udziałem dzieci z lampionami, ruszyła procesja – można powiedzieć to takie ruszenie w drogę, w drogę ku świętom Bożego Narodzenia, w drogę razem ze św. Ignacym.
Pierwszego dnia zaprezentowaliśmy dorosłego Ignacego, który na moment wyszedł z ikony, i stanął przed nami żywy, powiedział ile ma lat, i dostojnym krokiem zaprezentował w całej okazałości swój jezuicki strój zakonny.
Następnie powiedzieliśmy sobie nieco o dzieciństwie i latach młodzieńczych św. Ignacego – ustalając przy okazji, że Ignacy nie od razu miał na imię Ignacy, ale… Inigo.
Skończyliśmy, czy lepiej powiedzieć, zatrzymaliśmy się na scenie, którą widzimy na zdjęciu – trzydziestoletni Inigo, w obronie twierdzy w Pampelunie zostaje trafiony armatnią kulą i z jego nogi tryska strumień krwi. A na żywo wyglądało to tak.
W czwartek 25 listopada na Mszy św. o godz. 18.00 o. Andrzej złożył na ręce o. Prowincjała Jarosława Paszyńskiego uroczystą profesję zakonną. W tym wydarzeniu towarzyszyło mu wielu współbraci z różnych okresów formacji. Kazanie wygłosił o. Leszek Gęsiak nawiązując m. in. do wspominanej tego dnia św. Katarzyny Aleksandryjskiej i Daniela w jaskini lwów przedstawionego w I czytaniu – z ich przykładu ukazywał Boga, który ratuje i uwalnia. Kaznodzieja bardzo umiejętnie, acz dyskretnie, nawiązywał do charakterystycznych rysów ślubującego. Zakończył życzeniem… świętości, bo cóż może być większego i cenniejszego.
Jak zwykle, w 4 piątek miesiąca – Punkt Ignacjański – tym razem modliliśmy się przed ikoną św. Ignacego, która była dla nas oknem, przez które staraliśmy się zobaczyć świat oczami św. Ignacego, by tak jak on „szukać i znajdować Boga we wszystkim”, a zwłaszcza w swojej codzienności.