Ostatnie spotkanie z Inigo w czasie rorat rozpoczeliśmy wsłuchując się w jego wskazówki (patrz obok): 1) Widzieć osoby, czyli naszą Panią… 2) i [widzieć] Józefa… 3) oraz [widzieć] służącą… 4) i [widzieć] Dzieciątko Jezus, które dopiero co się narodziło… 5) Sam siebie powinienem uważać za ubożuchnego i sługę niegodnego, patrząc na nich… Zobaczyliśmy, że celem całych rorat ze św. Ignacym (tu zakapturzona postać w lewym dolnym rogu), 19 dni pielgrzymowania  z miejsca na miejsce, było przybycie razem z nim do żłóbka Pana Jezusa. W tym miejscu, zamiast niego, lub obok niego, może stanąć każdy z nas, i patrzeć… patrzeć… i zobaczyć…

Byliśmy także na Mszy prymicyjnej razem z Ignacym w bazylice MB Większej w Rzymie, gdzie są właśnie relikwie ze żłóbka Pana Jezusa. Ignacy podziękował nam za wytrwałe z nim pielgrzymowanie, a nawet za „dobrą zabawę”. Na koniec otrzymaliśmy obrazki prymicyjne 🙂 A wyglądało to TAK. 

Można też zobaczyć filmik Roraty u CELu – nowy bohater na scenie

Koniec roku 1537 – Inigo dociera do Rzymu. Niedługo potem widzimy go u papieża, któremu mówi, że on, i jego towarzysze chcieli udać się do Ziemi Świętej, ale okazało się to niemożliwe, stąd przychodzą, by oddać się do dyspozycji papieża. Papież bardzo się ucieszył, i powiedział ,że właśnie takich ludzi jak oni potrzebuje, by mu pomogli odbudować Kościół, który jest w kryzysie.

Inigo już na zawsze pozostał w Rzymie – 18 lat. Przez ten czas m. in. wiele pisał, powstała Opowieść Pielgrzyma, Ćwiczenia Duchowe, Konstytucje, a także napisał bardzo wiele, wiele listów – ok. 7 tys. Ignacy nie od razu wiedział co go w życiu czeka, ale Bóg krok po kroku objawiał mu drogę, którą ma iść – i podobnie jest w naszym życiu.

Opowieść wyglądała tak…

Inigo… opuścił rodzinne strony, i zgodnie z umową, spotyka się ze swoimi kompanami w Wenecji. Pech chciał, że na wskutek wojny w roku 1537 do Ziemi Świętej nie odpływał żaden statek, i tak ich obietnica, że razem tam się udadzą, nie mogła się spełnić. Podzielili się na grupy. Ignacy z dwójką towarzyszy zdążał do Rzymu, gdy już byli niedaleko, w miejscowości La Storta, Inigo miał wizję: gdy się modlił zobaczył Jezusa z krzyżem na barkach, a obok widział Boga Ojca. Bóg Ojciec powiedział do Syna: chcę, żebyś wziął Ignacego na swojego sługę. Nadto Inigo usłyszał słowa: „W Rzymie będę wam łaskawy”. Wam, czyli przyszłym jezuitom, którzy mieli przyjąć nazwę Towarzystwo Jezusowe. Tak to wyglądało.

Inigo w celu poprawy swego zdrowia, zgodnie ze starożytną mądrością, udał się w rodzinne strony, w nadziei, że klimat wśród którego wzrastał, da mu uzdrowienie z choroby, która dokuczała mu coraz bardziej. Przyjaciele postarali się dla niego o małego konika, i na nim właśnie, w kilka tygodni, na wiosnę 1535 roku, pokonał ok. 800 km i z Paryża dojechał do rodzinnej miejscowości. Ku pewnemu jednak zaskoczeniu nie udał się do rodzinnego domu, ale zamieszkał w szpitalu św. Magdaleny po przeciwnej stronie miasta. Jego decyzja napotkała oczywiście sprzeciw rodziny, jednak ich protesty nie skłoniły go do zmiany decyzji. Ingo w rodzinnych stronach spędził 3 miesiące, w których szczególnie miłym dla niego zajęciem było przebywanie z dziećmi – mówił im o Panu Jezusie, uczył ich modlitwy, a także wyjaśniał 10 przykazań Bożych. Czasami nawet, by być lepiej słyszalnym, wspinał się na drzewa, jak razu jednego na przydrożną śliwę. A poniżej ścieżka na zapis opowieści: https://youtu.be/Bs6IXES8ki0