W piąty piątek miesiąca, w ostatni dzień września, w towarzystwie św. Hieronima, za przykładem Hioba, czując, że również każdy z nas, jak on, może powiedzieć „Jestem mały (…) Rękę położę na ustach” zatrzymaliśmy się wpatrując w Jeden Punkt Świetlisty, by naświetleni odpowiednim blaskiem, umieć później w różnych spotkaniach, zanim coś powiemy, położyć rękę na ustach… by później wychodziły z nich tylko słowa budujące… Przykładem wpatrywania się, były dla nas także… słoneczniki, one wiedzą, gdzie jest słońce… one zawsze w jego stronę…
Pokój można zdobyć za zaledwie 5 zł, a Szczęście osiągnąć przybywszy, jak ktoś wymierzył, 40 000 km – czy stan pokoju to coś innego aniżeli poczucie szczęścia? Nie, ale oczywiście, że nie – to synonim tego samego CELu do którego chce nas doprowadzić nasz Pan – Jezus Chrystus! Wszystko zależy tylko od tego, czy potrafię być jak Łazarz, czyli ten, któremu Bóg pomaga; czy też będę jak Franz (bogacz z Ewangelii), który opływa we wszystko i po prostu pomocy nie potrzebuje, lub też nie ma czasu, by ją przyjąć.
Po wakacyjnej przerwie w czwarty piątek miesiąca powróciła w naszej parafii modlitwa w duchu ignacjańskim – Punkt Ignacjański. Tematem wiodącym było pragnienie oraz to, co/Kto nas po-rusza. Żeby zauważać w swoim życiu ważne impulsy i podejmować właściwe decyzje niezbędny jest czas. Znalezienie się zatem w odpowiednim miejscu i czasie tego wieczora dało możliwość zatrzymania się przy Panu Jezusie i wsłuchania w pragnienia Jego Serca i naszych serc, popatrzenie na siebie i odczytanie prawdy o sobie w Bożym miłosnym spojrzeniu. Medytacja zapraszała nas do szukania woli Bożej w naszym codziennym życiu poprzez uczenie się języka komunikacji Boga z nami, jakim jest odczytywanie poruszeń.