W tę niedzielę było trochę lania wody. Przelewając ją z karafki 1 litrowej do karafki półlitrowej, udowadnialiśmy to, czego nie trzeba było, że się nie zmieści.
To lanie wody miało nam zobrazować motto wspominanego dziś św. Stasia Kostki – Do wyższych rzeczy jestem stworzony i dla nich pragnę żyć. Te „wyższe rzeczy” związane są z Tym, który mieszka wysoko, ale i nisko – w naszym sercu. „Rzeczy wyższe” są unoszące, ale i ulotne. Ich piękno, a zarazem i ich ulotność symbolizowały płatki kwiatków w karafce 1 litrowej. To o te płatki trzeba właśnie dbać, by przy przelewaniu wody trafiły/zmieściły się w karafce półlitrowej, która jest symbolem pojemności/miary każdego z nas. I dlatego, każdy z nas musi stawać się coraz lepszym rządcą, o czym mówiła nam niedzielna Ewangelia.

Na zakończenie Mszy:

WŁAŚCICIEL nowej postaci – Michał D. (wylosowany przez Stasia z Kostką)

W Ewangelii usłyszeliśmy opowieść o synu (dowiedzieliśmy się także, że miał na imię Bożydar), który idąc za pragnieniem serca, szukając Zaułka Nigdy… znalazł się w ślepym zaułku… Okazało się, że Zaułek Nigdy znalazł w miejscu, z którego wyszedł – powrócił do ojca, a kiedy założył sandały na nogi (Sandały Mojżesza), poczuł również, że wrócił do siebie, i był przekonany, że w tych sandałach już nigdy nie odejdzie, że oto spełniło się pragnienie jego serca, znalazł Zaułek Nigdy… Każdy z nas jest bezcennym darem – dla siebie i dla innych – o ile tylko jest blisko Boga, swego Ojca, czyli jest… Boży(m)dar(em)…

Na zakończenie Mszy:
4) Bombaowo trafiło do Hani, która napisała, że Bożydar w odległych stronach nie odnalazł Zaułka Nigdy, bo prawdziwe szczęście było w tym, co porzucił.